หนังสือมือหนึ่ง หวานใจไร้สถานะ-ลัลล์นรา แถมปกใส พร้อมส่งค่ะ
หวานใจไร้สถานะ’ >>พระเอกเรื่องนี้เป็นตัวละครจากเรื่อง เคย(ไม่)รัก นะคะ เป็นเพื่อนของพระเอกเรื่องนั้นค่ะ
ราคา 359 บาท (ประมาณ 400++ หน้า) แถมฟรีที่คั่น + โปสต์การ์ด
นิยายรักโรแมนติก ผสมดราม่าหน่วงๆ
🧡 คำโปรย 🧡
‘อภิวิชญ์’ นักร้องหนุ่มชื่อดังเคยตั้งปณิธานไว้ว่าให้ตายยังไง จะไม่มีวันเป็นสมภารกินไก่วัด แต่ท้ายที่สุดในค่ำคืนหนึ่ง เขากลับทำเรื่องผิดพลาดกับแฟนคลับตัวน้อยที่คุ้นหน้ากันมานานปี เพราะเหตุนั้นด้วยภาพลักษณ์นักร้องผู้แสนดีจึงจำเป็นต้องมอบมงคนข้างกายแบบไร้สถานะให้เพื่อตัดปัญหา
แต่ใครเล่าจะรู้ว่าจากผีเสื้อกลางคืนที่คิดว่าไม่มีวันตกหลุมรักดอกไม้ริมทาง กลับกลายเป็นว่าเมื่อเวลาผ่านไปดอกไม้ดอกอื่นแทบไม่มีค่าในสายตา ก็เมื่อริมทางอันคุ้นเคย...ไร้ซึ่งดอกไม้ดอกเดิมที่เคยเฝ้ารอ
* โปรยฉาก *
“พี่อ๊ะจำได้ไหมคะว่าครั้งนั้นพี่เคยบอกให้เจ้าขาเลือกว่าจะอยู่ตรงนี้ หรือเดินออกไป ถ้าอยากอยู่ตรงนี้ก็สังเกตให้มาก ถามให้น้อย แต่ถ้าจะเดินออกไป ก็แค่ใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม แต่แค่ไม่มีพี่”
“แต่วันนั้นเราตอบแล้ว”
หญิงสาวยิ้มรับ แต่กลับส่ายหน้าช้า ๆ “ยังไม่ได้ตอบค่ะ”
“ตอบแล้ว”
“งั้นเจ้าขาตอบพี่ว่ายังไงเหรอคะ”
คนถูกถามนิ่งไปครู่ใหญ่ ขณะพยายามเค้นนึกว่าเธอพูดอะไรออกมา แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เพราะว่าเธอไม่ทันได้พูด เขาก็...
และการนิ่งของนักร้องหนุ่มก็สร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวอีกครั้ง ดวงตากลมโตคู่นั้นหรี่ลงอย่างอ่อนใจจนถึงขั้นหม่นหมอง “วันนั้นเจ้าขายังไม่ได้ตอบค่ะ การที่พี่ถามออกมาแล้วเราก็มีอะไรกันต่อ นั่นไม่ใช่คำตอบของเจ้าขานะคะ”
“เจ้าขา...”
“เจ้าขารักพี่อ๊ะ แต่ทุกความรักก็ต้องมีวันเติบโต มีวันพัฒนา มีเส้นชัยของความสัมพันธ์ แต่สิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ค่ะ ถึงจะรักพี่แค่ไหน แต่เจ้าขาก็ยังเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากมีแฟน ได้เปิดตัวแฟน มีครอบครัวที่อบอุ่น แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้รักเหมือนที่เจ้าขารัก” พูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็เริ่มหล่นร่วง ให้เจ้าตัวต้องรีบยกมือขึ้นปาดเช็ด
“...”
“สามปีที่ผ่านมา มันดีมาก ๆ แล้วค่ะไม่มีอะไรให้ต้องเสียดาย มันเกินฝันไปมากสำหรับแฟนคลับคนหนึ่งที่ได้มาใกล้ชิด เห็นทุกแง่มุมของศิลปินที่ตัวเองชอบ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีอะไรเหมาะสมกับพี่สักอย่างแต่ก็ยังดึงดันอยู่ได้ตั้งนาน งั้น...ถ้าที่ผ่านมามีเรื่องไหนที่เจ้าขาทำให้พี่อึดอัด เจ้าขาขอโทษนะคะ แต่หลังจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว”
อภิวิชญ์อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ริมฝีปากเขากลับไม่ขยับอ้าเลยด้วยซ้ำ เหมือนมันมีบางอย่างมาตรึงไว้ ลำคอก็คล้ายจะมีก้อนแข็ง ๆ ขึ้นมาจุกอยู่จนแม้แต่เสียงเรียกชื่อเธอ เขาก็เปล่งมันออกมาไม่ได้
“เรื่องของเรา พอแค่นี้เถอะค่ะ”
(5)
(3.67)
(4.56)